Le Rozier - Les hameaux des troglodytes du Tarn

28.03.2016

Extract van het reisverslag "2016 - Gorge du Tarn"

Als we in Le Rozier ontwaken is het net als gisterenochtend: grijs met regen. Maar opnieuw wordt later op de voormiddag beter weer voorspeld (en dat zal ook zo blijken). Gisterenavond zaten we met het dilemma tussen enerzijds een 2-de tocht in de gorge de la Jonte (maar dan aan de andere kant van het dal dan onze eerste wandeling) en anderzijds een wandeling in de gorge du Tarn naar een verlaten groep van huisjes (gebouwd tegen de rotswand). De keuze is op de tweede wandeling gevallen. Een mooie keuze, zo blijkt, met mooie uitzichten op de Tarn en de vallei. 

We wandelen tot het punt waar we een tweede verlaten en tegen de rotswand gebouwd groep je van huizen zien liggen (het gaat om 'Village Troglodyte de St Marcellin'). We keren op onze passen terug en picknicken onderweg. Het wordt gaandeweg beter weer en het zonnetje slaagt erin af en toe door de grijze wolken te breken. Wanneer we opnieuw aan de mobilhome staan, merken we dat we via een tunneltje onder de weg tot aan de Tarn kunnen komen. We botsen er op een mooi strandje waar we in het zonnetje even blijven genieten van de mooie en rustige omgeving. 

Dan rijden we verder het dal in met regelmatige tussenstops voor enkele foto's van de gorge du Tarn om finaal te eindigen in La Malène, waar we de eerste camping vinden die reeds open is. We besluiten er 2 nachten te reserveren. Vanaf La Malène kan immers een boottochtje gemaakt worden over het mooiste deel van de Tarn en starten ook wandelingen. Hier kunnen we ons dus perfect 2 dagen met leuke dingen bezig houden. 

Maar die plannen worden al snel stevig in de war gestuurd wanneer papa vlak na het avondeten hevige krampen in de linker nier krijgt. Op amper een kwartier tijd gaat het van een gevoel van lichte rugpijn tot krampen om het van uit te roepen. De eigenaar van de camping weet ons te vertellen dat de dichtstbijzijnde dokter een uur rijden is en dat het dan wellicht beter is om meteen naar het ziekenhuis van Millau te rijden, wat eveneens op een uur rijden van La Malène ligt. We vertrekken onmiddellijk. De eerste honderden meters rijdt papa nog, maar dat is onhoudbaar. De krampen en pijn zijn te hevig om nog achter het stuur te kunnen zitten. Mama neemt noodgedwongen over voor een rit van een uur langs kleine bochtige wegen en door tunneltjes waar met de mobilhome best niet met een (te grote) tegenligger samen wordt doorgereden. Voor mama niet de leukste plek om het stuur te moeten overnemen en voor papa breekt het langste uur uit z'n leven aan. Zoals later in het ziekenhuis zal blijken gaat het om een niersteen die is komen vast te zitten. Extreem pijnlijk. Bij aankomst in het centre hopital de Millau kan papa nog amper stappen. Er komt morfine aan te pas om de pijn onder controle te krijgen. En vanzelfsprekend een overnachting ter plaatse. Mama en Lisa overnachten in de mobilhome die ze op de personeelsparking van het ziekenhuis hebben mogen zetten. 's Anderdaagsmorgen weten alle verpleegkundigen over de Belgen met de camper.

Info wandeling